Hodiaŭ mi rimarkis kiom mi estas netolerema, aroganta, ne, eble alia afero, almenaŭ laŭ la vidpunkto de aliaj homoj. Mi devas rakonti tion, kio okazis. Jen.
Mi lanĉis ideon:
- Anstataŭ konstrui du trajn-vojojn paralelajn, oni povas konstrui paralelan devieton de tempo al tempo, por ke trajno atendu ke la alia, kiu venas de la kontraŭa direkto, pasu.
Kolego mia kontraŭ-argumentis:
- Ĉiu trajn-devio devos longi kilometrojn por realigi tion, kion vi sugestis.
Kaj mi kvazaŭ krie kontraŭstaris lian argumenton:
- Kio? Vi frenezas! Kilometroj?
Sed tuj post li konvinkis min ke tio ne estas tiom absurda ideo. Trajnoj fakte povas havi kilometro da longeco.
Kiam mi krietis, mi ne faris tion kolere, mi eĉ iomete mokis, tamen iel akre, kvazaŭ mi estas la nura posedanto de la vero. Bone, mi mem ne sentas ke mi estas tia, kaj mi ne ĉagreniĝas pro la devo agnoski miajn proprajn erarojn. Tiel vere, ke en tiu momento mem mi konsentis kun li, tre milde, ĉar se mi simple dirus: "ja, jes, vi estas korekta", la homoj pensus ke mi ankoraŭ ironias. Mi rimarkis ke la aliaj kolegoj en la rondo komencis devii la temon, post kiam unu konfirmis ke trajno estas pli-malpli unu kilometro longa, alia diris 700 metroj, ktp.
Kaj la etoso fariĝis iomete peza, kvazaŭ neniu volus kontraŭdiri min. Jen meditinda afero pri mia konduto alfrontante ideojn kontraŭajn al la mia sento. Diskuto pri longeco de trajnoj: kia bagatelo! La grava afero estas la "timo" de homoj rekte konstraŭstari aliulon, timo pro ebla kolera, malagrabla reago. Ĉu mi kontribuas por plifortigi tian timon? :-(
Nenhum comentário:
Postar um comentário